Pięćdziesiąt lat minęło. O polskim dopełniaczu liczby pojedynczej raz jeszcze.

Main Article Content

Krystyna Kleszczowa

Abstrakt

1968 saw the publication of Józefa Kobylińska’s monograph entitled Rozwój form dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego w języku polskim [The development of the forms of the genitive singular of masculine nouns in the Polish language]. Whoever intends to write about the Polish masculine genitive singular cannot neglect this publication, especially so because the selection of the endings -a and -u still poses a problem for modern Poles. The author of the article intends to supplement the fragments of the monograph which refer to the sources of the vacillations in the selection of endings. She puts forward a thesis that the source of the ending -u in the genitive was not only the 2nd declension but also the forms of the dative of the 1st declension. The author continues to ask, why the ending -a was preserved by animate nouns. It turns out that among all the functions of the genitive (genetivus qualitatis, genetivus partitivus, genetivus absolutus) Saxon genitive was the prevailing one; a noun in the genitive indicated the possessor, and the latter was a person, less frequently an animal. Possessive form expressed by the dative (cf. Bogu rodzica) was not pure, it frequently connoted an existential function.

Downloads

Download data is not yet available.

Article Details

Jak cytować
Kleszczowa, K. (2019) „ O polskim dopełniaczu liczby pojedynczej raz jeszcze”., ANNALES UNIVERSITATIS PAEDAGOGICAE CRACOVIENSIS. STUDIA LINGUISTICA, (14), s. 79–85. doi: 10.24917/20831765.14.7.
Dział
Artykuły naukowe

Bibliografia

Berstein S., 1985, Zarys gramatyki porównawczej języków słowiańskich. Alternacje. Tematy imienne, tłum. J. Wawrzyńczyk, Warszawa (tytuł oryginału: Oчерк сравнительной грамматики славянских языков, 1961).
Google Scholar

Brodowska (Honowska) M., 1955, Historyczne procesy przekształceń polskiego celownika w formy przyimkowe, „Studia z Filologii Polskiej i Słowiańskiej” I, s. 9−57.
Google Scholar

Gawęda E., 1981, Tendencje normatywne w zakresie wariantywnych form gen. sg. masc. rzeczowników, „Studia Polonistyczne”, t. IX, s. 159−170.
Google Scholar

Kempf Z., 1978, Próba teorii przypadków, cz. I, Opole.
Google Scholar

Klemensiewicz Z. i in., 1966, Zapomniane konstrukcje składni staropolskiej, Wrocław.
Google Scholar

Klemensiewicz Z. i in., 1971, Zapomniane konstrukcje składni średniopolskiej. Wybór przykładów, Wrocław.
Google Scholar

Kleszczowa K., 1996, Staropolskie pogranicza fleksji i derywacji, [w:] Studia historyczno językowe 2, red. M. Kucała, Kraków, s. 23–30.
Google Scholar

Kobylińska J., 1968, Rozwój form dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego w języku polskim, Wrocław–Warszawa–Kraków.
Google Scholar

Kuryłowicz J., 1987, Słowiański genetivus po negacji, [w:] Studia językoznawcze. Wybór prac opublikowanych w języku polskim, Warszawa, s. 462−465.
Google Scholar

Łuczyński E., 1973, Zagadnienie repartycji końcówek dopełniacza liczby pojedynczej rzeczowników rodzaju męskiego we współczesnym języku polskim, „Prace Językoznawcze” nr 2, s. 73−90.
Google Scholar

Mańczak W., 1953, O repartycji końcówek dopełniacza -a : -u, „Język Polski” XXXIII, s. 111−127.
Google Scholar

Olma M., 2002, Dopełniacz liczby pojedynczej rzeczowników męskich w XVI- i XVII-wiecznych tekstach małopolskiej literatury plebejskiej, „Annales Academiae Paedagogicae Cracoviensis 6. Studia Linguistica” I, s. 259–288.
Google Scholar

Pisarkowa K., 1974, Posesywność jako przykład problemu gramatycznego, „Biuletyn Polskiego Towarzystwa Językoznawczego” XXXII, s. 3−17.
Google Scholar

Pisarkowa K., 1984, Historia składni języka polskiego, Wrocław.
Google Scholar